دم اونی گرم که دستم داد خودنویسم
تا که بنویسم
دم اونی گرم که دستم داد خودنویسم
تا که بنویسم
الان پشت میزم
می نویسم از لاینای سفید روی میزم
دیگه دماغا پره و همه چشا هیزن
چشم ندوختیم به کسی تو طول زندگی
صاف صاف را میریم تا جلو کسی گاف ندیم
عینهو فردین شدیم تو کتابا
انگاری زندگی داستان داره با ما
بزار کلماتو تاکید کنم از پس زندگی
الفبا رو ردیف کنم بچینم و بعد بریم
این کام سیگارتو سنگین تر بگیر
آرزوهاتو هیچوقت توی خواب نبین
بزار یه جورایی واست روشن ترش کنم
گره ی زندگیتو با دست حلش کنم
منم مثه خودتم کف قاب نیستم
کلماتی میگم از بر خیابون زیستن
یکی دو تا نیست چاله چوله ها
ولی لطمه نمی زنه به حال خوب ما
هر حرکتی می زنیم و هر کاری می کنیم
تا دنیا به کام و باشه رو به راه
یکی دو تا نیست چاله چوله ها
ولی لطمه نمی زنه به حال خوب ما
هر حرکتی می زنیم و هر کاری می کنیم
تا دنیا به کام و باشه رو به راه
یکی دو تا نیست چاله چوله ها
ولی لطمه نمی زنه به حال خوب ما
هر حرکتی می زنیم و هر کاری می کنیم
تا دنیا به کام و باشه رو به راه
یکی دو تا نیست چاله چوله ها
ولی لطمه نمی زنه به حال خوب ما
هر حرکتی می زنیم و هر کاری می کنیم
تا دنیا به کام و باشه رو به راه

یکی دو تا نیست چاله چوله ها
ولی لطمه نمی زنه به حال خوب ما
هر حرکتی می زنیم و هر کاری می کنیم
تا دنیا به کام و باشه رو به راه
یکی دو تا نیست چاله چوله ها
ولی لطمه نمی زنه به حال خوب ما
هر حرکتی می زنیم و هر کاری می کنیم
تا دنیا به کام و باشه رو به راه

بهتر میشد اگه خاک کلک می شد
فشار زندگی از رومون رد می شد
خودکار لعنتی روی کاغذ تر می شد
کاغذ سفید توی جوهر غرق می شد
بهتر می شد چپ و راست فز می شد
راه اصلیو بچسب و بیخیال فرعی شو
خاکی زدی دایی خیابون تعطیل شد
ما آسفالتش می کنیم با طرحی نو
بهتر می شد اگه چشم بد نبود
آسمون بالا سر هممونم کبود
تو چشام می بینی تو دنیا رو نابود
پای چش قلم ما هم دیگه شده کبود
ولی هنوزم خوبه بهترم میشه
هنوز
یه روزیَم رد میشی تو از لب تیغه
تیغ تیزه جیزه از لب ریزش