رویا میسازم از شر
انگار آدمیم که خوشش میاد از غم
خوب و بد میشه حالم مادام
پر فراز و نشیبِ راهم
گَه پایین،مثل خاک
گَه بالام مثل خورشید
گَه آبم،گَه آتش
گَه پرواز تنها امید...
سقوط از نوک یه قله از لای ابر
توی شب دور از فرکانسای شهر
دور از عرب و عجم و خلیج و خزر و آدمایی که بدشون میاد ازم
شاکیم از خودم،خدام،بابام چرا تو این سگ دونی گیره پاهام؟
دنبالم با تفنگ، چماق، رادار
اینا جاییزه ی پروازه داداش
مثل پروانه لای تار عنکبوتم
انگار از اولم بال هام مال پرواز نبودن
پرامو میچینن،آرزو هامو میخورن
انگار از اول پرنده نبودم
انگار از اول برنده نبودم
سرانجامِ پروازِ امثالم سقوطه
چون از اول ژن خوب و ارزنده نبودم...

هرچی دل میگیره
زیرِ پر میگیرم
بدونِ بال،با باد میرم
پاهام رو زمینن...
هرچی دل میگیره
زیره پر میگیرم
آوازمو میخونم
از این خونه میرم

ازین خونه میرم
تو افق محو میشم
عمود به زمین
پیچیده نیست،دو دستِ باز دارم
و چشمای بسته که کبوده،همین
بال و پر یه بهونه اس،اگه میتونی با فکرت پرواز کن
دور شو ازین دنیای مادی،چشماتو ببند و دست باز کن
هر چی میگن دروغه،دروغ آسمون یه رنگ نیست
آدمای دو رو
تو اوج بودم،تو اوجِ اون نیمه ی زمین که هیچ موقع ای نداره طلوع
من بودم با سیاهی همرنگ،تو ارتفاع،مثل یه نقطه ی کمرنگ
دیگه نبود یه زمینه ی آبی،یا ابرای سفید و مناظرِ قشنگ
پرواز تو سیاهیه مطلق،میپرم به ارتفاعِ مثبت
میکَنم از زمین،ازین فریب،ازین آدمای عجیب غریب
اسیر ترین اسیره این درّه ها منم
آسمونه برام عمیق ترین عمیق
آسمونه برام عمیق ترین عمیق...

هرچی دل میگیره
زیرِ پر میگیرم
بدونِ بال،با باد میرم
پاهام رو زمینن...
هرچی دل میگیره
زیره پر میگیرم
آوازمو میخونم
از این خونه میرم