یه دوران از موسقی راک ایران بودکه همه میگفتن من خوبم تو بدی. باید ازش درس گرفت .
سر فوت اقای شجریان به یک موضوعی فکر کردم که الانم‌به خاطر فوت اقای مارادونا دارم‌بهش فکر میکنم . فکر میکنم چرا کسایی که الان‌ناراحت شدن و‌تو‌صفحات مجازیشون پست گذاشتن‌وقتی که اون عزیز زندست هیچ‌محتوایی راجع بهشون اشتراک گذاری نمیکنن . نکنه فکر میکنن دونا نامیرا هستن؟
مادرم سال هاست که اواز سنتی میخونه پس صدای اقای شجریان‌ تو‌خونه ما شنیده‌میشه
اما باز فکر میکنم که من‌نباید فوت‌ایشون رو تسلیت میگفتم چون قبل فوتشون هیچ محتوایی از ایشون در صفحاتم‌ نبود . یا تو‌زندگیم اونقدری تاثیر نداشت یا من اونقدر که باید از ایشون با خبر نیودم
میمیریم فقط بعضی وقت ها یادمون میره. مهم رفتارماها توزندگیه نه بعداز مردن .
من تو‌خودم‌میبینم که ادم‌ بزرگی‌میشم تو‌مسیرشم اما اصلادلم‌نمیخواد‌کسایی‌که وقتی زنده بودم ومنو بالا نکشیدن یا اهداف منو‌نشناختن یا زحمتامو ندیدن یا سطحمو‌نشناختن بعد‌از مرگم اینجوری ابراز ناراحتی کنن.